Mijn behandelaar opperde runningtherapie tijdens onze gesprekken. Het zou me wat rust op kunnen leveren, een manier om ook een beetje frustratie kwijt te kunnen. En wat meer ‘uit mijn hoofd’ komen....
Je hoeft hoeft géén loopervaring te hebben om deel te kunnen nemen aan runningtherapie.
Maar in dat hoofd van mij zat nog heel veel twijfel over het voorstel. Eerdere pogingen om hardlopen op te pakken waren uitgemond in een teleurstelling. Ik had te hoge verwachtingen van mezelf, wist mijn lijf en de bijbehorende grenzen niet aan te voelen en werd getijsterd door een hele reeks negatieve gedachten. Hardlopen was voor mij bij eerdere pogingen vooral hard werken, in plaats van rustgevend.
En toch gaf ik me op. Ik wilde het nog één kans geven, ook al bouwde de spanning bij het idee om weer te starten meteen al op. Het was te overzien, een periode van 10 weken. De moeite waard om te proberen.
De eerste keer was ontzettend spannend, dat geef ik eerlijk toe. Ik heb door gebeurtenissen in mijn leven moeite met onverwachte en onbekende dingen. Dit voelde wel even als een sprong in het diepe. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd op de heenweg, vooral over de andere mensen die er zouden zijn. Maar ook wat er van me verwacht zou worden die eerste keer. Moest ik interesse tonen in de ander? Of juist niet?
Zouden ze al ervaring hebben met het hardlopen? En het net zo spannend vinden als ik?
Tja…en dan was er dat poppetje op mijn schouder met de negatieve opmerkingen…want had ik wel de juiste kleren aan? Zijn de schoenen wel goed? Zou er niet ‘meewarig met het hoofd geschud worden’ bij het zien van deze 40-jarige vrouw met haar overtollige kilo’s? ‘Zie haar gaan met haar midlifecrisis, onze hekkensluiter’….
En dan natuurlijk de spanning rondom het hardlopen zelf. Ik ben het vertrouwen in mijn lijf en mijn kunnen compleet kwijtgeraakt de afgelopen jaren. Nieuwe dingen uitproberen roept spanning op, heel veel spanning. De eerste keer lopen met harde wind. Of regen. Op een nieuwe plek. Een stukje verder. Of even versnellen. Mensen die we tegen komen. Geluiden die ik hoor. Voor een ander niets aan de hand, voor mij soms paniek.
En dat is precies de reden waarom ik het wilde doen. Uitproberen. Binnen deze 10 sessies. Hoe spannend het ook was. Want een veiligere omgeving kon ik me niet voorstellen eigenlijk.
“ Ik kon mijn eigen uitdagingen aangaan tijdens de sessies. ”
Bertine ( deelnemer runningtherapie )
Samen lopen met groepsleden die ieder op hun eigen manier ook worstelen met zichzelf, gebeurtenissen en gedachten. En naast mij een therapeut waarbij ik angsten en negatieve gedachten kon uiten, om terplekke te ervaren dat ze niet altijd ‘waarheid’ zijn. Ik kon mijn eigen uitdagingen aan gaan tijdens de sessies. Maar ook de twee keer die ik alleen liep in de rest van de week. Ervaringen kon ik dan de week erop weer delen met mijn behandelaar.
Elke week fietste ik met spanning naar de afgesproken plek, de ene keer wat meer dan de andere keer. Maar na elke sessie kon ik telkens weer zeggen dat het goed was. De terugweg voelde bijna altijd als een overwinning die ik behaald had. Ik was tóch maar mooi gegaan.
Ik zie de runningtherapie als een stukje zorg dat ik mezelf gegeven heb. Mezelf gegund heb. Ik ben niet elke week op komen dagen voor de ander, maar voor mezelf. Gun jezelf ook die tien weken runningtherapie. Het levert je meer op dan je vooraf kunt bedenken!